فرحزاد

 فرحزاد که تا چند دهه پیش به لقب مسیر پیاده روی تا امامزاده داوود مورد توجه فراغ می گرفت، بیش از قصبه سال است که به یکی از تفرج مقام های مهم تهران تبدیل شده است. پذیرایی از باغچه کاباره های فرحزاد به حدی است که شام ها به زحمت می توان درون این قدر جای پارک خالی برای اتومبیل پیدا کرد. یافتن اطاق پارک فارغ بال آسایش و امن، خودش مسلماً یکی از اجزای فرحزادگردی است.

محله فرحزاد از بزرگراه یادگار امام، اتوبان فرحزاد و بلوار فرحزادی شهرک باختر قابل شیوه و آمد است. دهه های پیش فرحزاد دروازه اندر فصل تابستان به خاطر توتستان های پربارش پذیرای اهالی آبادی بود. فرحزاد از وقت های قدیمی صورت سمت چپ تهران است که از ماسبق به صورت روستایی درب مسیر طریقه امامزاده داوود ایستادگی داشته و به مرور عصر و در نشانه تاثیر توسعه پایتخت به فاعل محله ای از ماه تهران درآمده است.

روستای فرحزاد از بخش های خوش ماء مایع شیره و هوای یسار تهران به حساب می آمده است و هنوز نیز درصد بالایی از اهالی این سرگذر اعتنا را ساکنان قدیمی روستا فرحزاد تشکیل می دهند، ولیک در پی توسعه شهرستان تهران، داخل دهه های دیرین شاهد نهوض و ولادت توقف افراد با قومیت های متفاوت به این سرگذر اعتنا بودیم. آگاه گشتن حاضر این موجودی دارای حدود 20 هزار تن جمعیت است که جمع و منها بر اهالی بومی، عمدتا شامل ارحام قوچانی، ترک زبان، قزوینی و غیره می شوند.

قدمت گردشگری در گذشته، تابستان ها، حزب کثیری از اهالی تهران برای فرار از دما به فرحزاد می آمدند و با کرایه کردن خانه یا باغچه ای سکونت می کردند و حتی شماره باند ای تو فضای باز خیمه اندرون می زدند و تعطیلات تابستان را بدین ترتیب می گذراندند.

نکته دیگری که از فرحزاد درون خاطرات تهرانیان قدیم ثبت شده است، حادثه گذرگاهی فرحزاد برای زوار امامزاده داوود بود که ایستگاه اصلی طرفه العین سفر زیارتی، همین آبادی بود. زیارت کنندگان شام را داخل این محل می گذارندند و صبحگاهان با اجاره کردن الاغ و استر به سمت امامزاد داوود عزیمت می کردند.

 
مهاجرت موقت تهرانی ها و مقام ایستگاهی فرحزاد تقصیر رونق عدالت و ستد کسبه دم آبادی می شد. بنابراین تابستان برای اهالی فرحزاد منبع مداخل و نوا بود و این خصوصیت موجب سکونت دائم جمعی مهاجر درون آنجا شده که درب قیاس با دیگر آبادی های شمیران نظیر آهار و شکراب که به سبب بن بست بودن راه، مهاجر پذیر نیستند و دارای ساکنانی با نژادی فرید هستند، فرحزاد را کاملا متمایز کرده بود. 

این شب هافرحزاد به ویژه درب شب های تابستان، میزبان مردمانی است که برای رهایی از تشویش های شهر و حضور در محیطی دنج و حر به آنجا می روند. این محله جعودت از قهوه خانه ها و کاباره سنتی است و برعکس بقیه مناطق تفریحی شمال تهران مثل مقید تنگ و درکه، نی و آری کوهی دارد و نه طبیعت چندان بکری. از بزرگراه یادگار به خیابان فرحزاد که می رسیم با تابلوهای رنگارنگ رستوران ها و کافه ها، مغازه های قلیان فروشی و بساط دستفروشان کنار خیابان صورت به رخسار می شویم.

حاج اکبر از مطعم دارهای قدیمی فرحزاد می گوید: فرحزاد از سالیان زمان به دلیل قرار رابطه داشتن در مسیر قدوه زاده داوود پذیرای زوار و مسافران بوده است. در وقت حسن زمان تعداد رستوران ها کم و به جای اکثر غذاخوری های فعلی باغ جوز و توت بود که نوز بعضی از درختان وقت حسن باقی مانده است. به خاطر همین نهال ها و آب دهان منی و هوای خوش، اینجا به فرحزاد معروف شده است. بسیاری با به دست با خود حمل کردن برخی از باغ ها و تخریب آنها به ساختن کافه و کافه پرداختند که تا میدان فرحزاد دوام دارد. درواقع بافت سنتی رستاق از میدان عنفوان می شود که تنها ساکنین در آنجا ذهاب و آمد می کنند. غذای مهمانخانه ها کباب، جوجه، دیزی و نازنین دلاوری است و از غذاهای فوری و امروزی خبری نیست.

تاریخ فرحزاد
جلد یکم، فرهنگ جغرافیایی ایران، فرحزاد را زمانی که روستایی بیش نبود، چنین معرفی کرده است:

امروز اراضی فرحزاد پاره شهر تهران شده و جمعیتی بالغ بر بیست عندلیب تن از بیگانگان مهاجری چون قوچانی، ترک زبان، قزوینی و... در طرفه العین سکونت دارند. به صورت سه وقت درآمده است؛ منزلت اعتبار بالا که شکل بزرگراه یادگار پیشوا است، توجه موقع پایین که جنوب متعلق راه است و توجه موقع امامزاده سره صالح که داخل شرق و حواشی امامزاده هال دارد.